138. Veit ek at ek hekk vindga meiði á
nætr allar níu,
geiri undaðr ok gefinn Óðni,
sjálfr sjálfum mér,
á þeim meiði er mangi veit
hvers hann af rótum renn.

139. Við hleifi mik sældu né við hornigi,
nýsta ek niðr, nam ek upp rúnar,
œpandi nam; fell ek aptr þaðan.